Net als vele gezinnen gaan wij graag op vakantie. Zelf heb ik een sterke voorkeur voor vliegvakanties, maar die zijn bijna niet op te hoesten in de schoolvakanties (daar moeten ze echt iets aan doen trouwens, maar dat terzijde :-). Met de auto op vakantie vinden we daarentegen ook prima en regelmatig zien we veel moois van Europa op die manier. Toch pak ik zelf liever het vliegtuig en in deze blog laat ik je zien waarom dat is…
Altijd met de auto naar Zwitserland
Als kind gingen wij met het gezin jaar in, jaar uit met de auto naar camping Lido Mappo aan het Lago Maggiore in Zwitserland. Achter mijn vader’s auto hing een caravan en daardoor konden we niet harder dan 100 km per uur rijden. Destijds vond ik dat echt een slakkengang en daardoor duurde het nog langer voor we bij onze vakantievriendinnen waren en ik mijn grote liefde (de strandwacht van de camping) weer kon zien.
Geen seconde ben ik bang geweest bij mijn vader in de auto en sliep ik zelfs regelmatig even tijdens de reis (heel sporadisch hoor, want meestal was ik de gangmaker in de auto hahaha). Hoe anders is dat tegenwoordig, wanneer we bijvoorbeeld vorige week richting Denemarken reden…een oog dicht doen zie je mij niet snel doen.
Beaune
Mijn zus sprak altijd vol enthousiasme over het Franse plaatsje Beaune, want ‘je hebt daar zulke leuke winkeltjes’ en ‘het is zo’n leuk typisch Frans plaatsje’. Dat deze plaats voor mij ooit een hele andere betekenis zou hebben, had ik nooit verwacht. Op de snelweg, vlak voor dit plaatsje in Frankrijk, hebben wij namelijk een zwaar auto-ongeluk gehad met ons gezinnetje en nu, 8 jaar later, zit deze angst er bij mij nog steeds diep in. Helemaal verdwijnen zal het nooit ben ik bang.
Terugreis Frankrijk 2012
Na 2 heerlijke weken zomervakantie in Argelès-sur-Mer met de kids, reden we bepakt en bezakt weer terug naar Nederland. Oscar was destijds 3 jaar en Julie nog geen jaar oud. Het is bizar hoeveel details je nog van een gebeurtenis van 8 jaar geleden terug kunt halen, want zo weet ik nog heel goed dat Jeroen de auto gewassen had vlak voordat we de camping afreden (hij had net een nieuwe leasebak, waar hij heel trots op was), dat er Danone toetjes achterin lagen voor onderweg en dat we exact 8 flessen top rode wijn meegenomen hadden. Ook de laatste tussenstop vlak voordat de crash plaatsvond kan ik me tot op de dag van vandaag herinneren.
Het gebeurde dus vlak voor de afrit Beaune en juist in dit plaatsje hadden wij onze overnachting gepland, omdat het hele stuk rijden vanuit Zuid-Frankrijk met 2 jonge kids ons geen strak plan leek. Er scheen een hele leuke speeltuin voor de kids te zijn en daar wilden we natuurlijk heen met ze!
Totale angst en in shock
Het was eigenlijk niet eens heel druk op de bekende A6 (Route du Soleil), maar vlak voor de afrit Beaune (we zagen het bordje al) moest Jeroen ineens enorm (maar dan ook enorm) remmen voor een plotselinge file. Nog nooit in mijn leven heb ik op deze manier het remmen ervaren en gelukkig zat hij niet op onze voorganger (al scheelde dat een haartje).
De auto stond op dat moment al enigszins schuin door het flinke remmen, maar toen Jeroen en ik tegelijkertijd in de binnenspiegel en zijspiegels keken doken we ineen en ging alles in een flits van een seconde. Nooit geweten dat een ongeluk zo enorm snel kan gaan en met name zoveel impact kan hebben. Er kwam iemand op ons aan gereden van achteren en diegene kwam met een noodsnelheid op ons af. Ik weet nog dat we tegelijkertijd riepen ‘hij gaat dat niet redden!!’ en ik drukte nog de rode knop in, zodat ze achter ons konden zien dat er NU geremd moest worden. Te laat allemaal, want wat volgde is niet te beschrijven, maar ik doe hierbij toch een poging.
Ik had een zonnebril op mijn hoofd en met deze enorme knal, viel de bril tegen de voorruit aan, knalde ik heel hard met mijn nek en hoofd naar voren en deed mijn knie heel veel zeer. Het geluid van de klap en het geluid van blik heb ik nog maandenlang terug kunnen halen en ervaarde ik als traumatisch.
Een levenloze baby
Op dat moment ging alles snel. Het systeem in Jeroen’s auto nam automatisch contact op met het servicecentrum van Peugeot in Nederland en Jeroen handelde op de automatische piloot, heel beheerst en kalm (op dat moment heel fijn, want ik was alles behalve beheerst en kalm). Ik weet nog dat hij de dame van de telefonische centrale te woord stond (deze centrale had gezien dat we een ongeluk hadden gehad en regelde ambulance, politie en brandweer automatisch). Vervolgens griste hij de paspoorten en papieren + mobiele telefoons uit het dashboardkastje en ik durfde niet naar de achterbank te kijken, bang voor wat ik aan zou treffen…
Oscar huilde heel hard en daarvan wist ik: huilen is goed, want dan leef je nog (I know, dat klinkt heel naar en dat was het ook). Julie daarentegen hoorde ik niet en vanaf dat moment zat ik in mijn eigen bubbel, waar ik Jeroen en Oscar niet in tegenkwam. Het was mijn nachtmerrie op dat moment en ik handelde vanaf dat moment totaal in shock. Het lukte mij om mijn autodeur open te doen en wat toen volgde, staat op mijn netvlies gebrand.
De zijkant van de auto zat als een harmonica in elkaar en ik trok, schopte en trok nogmaals om de deur bij Julie open te krijgen. Het lukte niet en ik schreeuwde heel hard, terwijl ik voelde dat ik het ijskoud begon te krijgen, terwijl het buiten zo’n 32 graden was. Uiteindelijk trok ik de deur open en trof ik haar in de maxicosi aan met een lijkbleek gezicht. Ze deed helemaal niets meer en het leek zelfs niet op slapen wat zij deed. Oscar zag ik op dat moment niet en Jeroen tilde hem uit de auto.
Ik maakte de maxicosi los en tilde Julie eruit. Zij was zo slap als een vaatdoek en vertoonde geen levenstekenen op dat moment. Ik sloeg haar zachtjes op haar gezicht en probeerde haar iets te laten doen, maar tevergeefs. Op dat moment krijste ik en dacht ik dat zij dood was. Het voelde echt zo en ik voelde dat ze weg was bij mij. Terwijl ik dit type kan ik er echt weer om huilen, want zo machteloos heb ik me nog nooit gevoeld. Voor mijn gevoel duurde dit minutenlang. Dit is tevens ook het lastigste moment, want alleen ik heb dat gevoeld en haar zo vastgehad.
Eindelijk stopte iemand
Het leek minutenlang te duren voordat iemand stopte en toen dat gebeurde was ik zo blij! Twee Engelssprekende dames (waarvan 1 verpleegkundige bleek later) stopten en kwamen naar mij gerend. Ze namen mij mee hun auto in en samen met Julie en Oscar nam ik plaats op de acherbank. Julie deed nog steeds niets en ik krijste dat zij dood was.
De verpleegkundige voelde pols bij Julie en constateerde dat wij beiden in shock waren. Ik moest van haar een liedje zingen voor Julie (want zij voelde mijn paniek) en na 3 x ‘Olifantje in het bos’ begon Julie te huilen. Op dat moment begon ik mijn eigen pijn in mijn nek te voelen en mij te beseffen wat er gebeurd was. Nog nooit in mijn leven ben ik zo dankbaar voor iets geweest als toen. Oscar zat op zijn knietjes op de achterbank en wees naar de auto achter ons. ‘Mama, meneer heeft au daar’ riep hij meerdere keren, maar het lukte mij niet om mijn nek om te draaien wat daar te zien was. Een van de dames nam Oscar op schoot en begon hem af te leiden. Er kwam een ambulance en bij het uitstappen van de auto zag ik de enorme ravage achter ons en het gezicht van de man die op ons was geknald. Ik zal je de details besparen, maar dat hij er een stuk slechter aan toe was, was al snel duidelijk.
Oscar had zijn gezicht gezien en daar nog een tijdje nachtmerries over gehad.
Dit was een wonder riep hij
De agenten die terplaatse waren riepen keer op keer dat het een godswonder was dat wij alle 5 levend uit deze crash waren gekomen, want het was een hele nare kop-staartbotsing geweest met een flinke ravage. Er kwamen 2 ambulances, eentje voor mij en Julie en de ander voor de man die op ons was geknald, met 110 km per uur bleek later. Jeroen en Oscar reden met de brandweer mee richting het ziekenhuis en hadden geen verwondingen.
De auto’s werden afgevoerd en daar was ik verder ook totaal niet meer mee bezig. Nog snel haalde Jeroen Julie’s fles + voeding en luiers uit de auto en reden we richting het ziekenhuis. Ik kreeg een nekkraag om en mijn nek begon meer en meer zeer te doen.
In het ziekenhuis zijn wij alle 4 nagekeken en zagen wij ook de andere man binnengereden worden. Pas toen zag ik dat hij er niet best aan toe was en nadat ik eerst van binnen zo enorm boos was op deze man, had ik op dat moment medelijden. Achteraf bleek dat hij in zijn auto een peer aan het schillen was (?) op de snelweg en de hele file niet gezien had. Nog steeds kan ik me daar echt wel boos om maken, want daarmee breng je zoveel mensen in gevaar. Let toch op de weg en snij zo’n peer lekker op een P-stop ofzo…
Lange nasleep
Vanaf dat moment begon de lange nasleep van dit ongeluk. Na een paar uur controles in het ziekenhuis mochten we weg en we hadden geen zichtbare verwondingen opgelopen, maar ja…waar zouden we heen moeten? Al onze spullen lagen in de auto, die naar een plek was toegesleept en bovendien was het al begin van de avond, zaten we met 2 jonge kids en waren we zelf helemaal op. Jeroen boekte een hotel voor die nacht en we werden met speciaal vervoer naar onze auto gebracht om daar spullen uit te halen. Ondertussen hadden we veel contact met de verzekeringsmaatschappij, omdat er veel geregeld moest worden, zo ook ons vervoer naar Nederland.
Ik was helemaal in shock nog steeds en durfde met geen vinger onze auto meer aan te raken, want wat zag die er eng uit! Werkelijk alles lag overhoop en de geur van kapotte Danoontjes kwam ons tegemoet. Nog steeds kan ik die geur niet meer ruiken, want het herinnert me aan de crash. Flessen wijn waren kapot gegaan, de maxicosi van Julie was ingedeukt en de hele achterbak lag compleet door de war. Jeroen kon gelukkig nog helderder nadenken en pakte alles voor een overnachting bij elkaar en we verlieten het wrak om naar een hotel te gaan.
Uiteindelijk zijn we na een slapeloze nacht met de trein verder gegaan om naar Nederland te komen, waar mijn ouders ons van het station afhaalden. De auto kregen we een paar dagen later te zien in Nederland en daar konden we alles uit halen. Ik durfde dat nog steeds niet te zien, maar ben toch meegegaan voor het verwerkingsproces.
Hoe verwerk je zoiets?
Mijn toenmalige werkgever bood mij alle ruimte om dit te verwerken en adviseerde mij om me ziek te melden. Ik heb dat toen niet gedaan en ben eigenlijk snel doorgegaan met alles. Al durfde ik totaal niet meer, Jeroen adviseerde me toch om echt in de auto te stappen en weer de snelweg op te gaan. Gelukkig heb ik dat advies opgevolgd en ben ik zelf niet meer bang om auto te rijden (want je hebt dan controle) en in mijn Fiatje rij ik echt zorgeloos gelukkig. Hoe anders is het om bij iemand anders in de auto te zitten, want nog steeds (nu 8 jaar later) vind ik dit totaal niet fijn.
Eigenlijk heb ik dit ongeval nooit goed verwerkt en zou ik hier ooit nog eens EMDR voor kunnen volgen. De rest van mijn gezin wordt namelijk knettergek van mij in de auto, want zodra ik maar een file zie ontstaan in de verte (en ik zit er als bijrijder naast) dan word ik gek en raak ik in paniek. Oscar heeft hier met name veel last van en is regelmatig wagenziek in de auto. Ik denk weleens dat dit te maken heeft met mijn angst en alleen al om die reden zou ik daar iets aan moeten doen.
Al met al is deze dag in september 2012 er eentje geweest die de boeken bij ons ingaat als ‘zwarte dag uit ons leven’ en dat maakt dat ik liever met een vliegtuig richting vakantiebestemming reis dan met de auto.
Hebben jullie zelf ook eens een auto-ongeval meegemaakt en herken je een beetje wat ik zelf voel als bijrijder? Ik hoop echt zo dat we dit nooit meer hoeven mee te maken, want deze keer hebben we echt een engeltje gehad die over ons waakte. Geen idee of dat nog een keer het geval is…
-xxx- Carla
